Moe
Als kind had ik soms wel twee keer per jaar een longontsteking, waardoor ik astma ontwikkelde. Ik was altijd moe, raakte tijdens het sporten snel buiten adem en had daardoor een hekel aan bewegen. Daarbij kwam nog dat ik voor van alles en nog wat allergisch was. Ik voelde me regelmatig brak en vaak kwam ik de dag niet door zonder een middagdutje.
Paniek!
Rond mijn 18e kreeg ik er een groot probleem bij: paniekaanvallen! Deze waren zó heftig dat het me niet meer lukte om normaal te functioneren. De studie waar ik mee bezig was moest ik opgeven en twee jaar lang kwam ik haast de deur niet meer uit.
Therapie hielp niet. Ik voelde me onbegrepen en zowel de reguliere als de alternatieve gezondheidszorg hadden me weinig tot niets te bieden.
Antidepressiva en reizen
Hoewel ik er een grote weerstand tegen had, ben ik toen toch antidepressiva gaan nemen en dankzij deze pillen verdwenen, langzaam, de paniekaanvallen. Ik voelde me tóp! Ik kreeg een nieuwe kans op een fijn leven en greep die met beide handen aan.
Nu wilde ik mijn dromen waarmaken! Ik had altijd al het verlangen gehad om de wereld te zien, dus ik ging reizen. Een jaar naar Australië, een half jaar trekken door Zuid Europa en tussendoor nog korte reizen.
Ik voelde me goed en sterk…. Maar ook…. Niet helemaal mezelf.Soms was ik bijna manisch en hoewel ik wist dat dit door mijn medicatie kwam, bleef ik die nemen omdat ik mezelf nog nooit zo energiek, krachtig en vol met ideeën had gevoeld. De mensen die me in die periode kenden zagen me als hyper, een spring-in-het-veld, terwijl ik dat nooit was geweest.
Na bijna zeven jaar lang antidepressiva te hebben geslikt voelde ik me op mijn 27ste sterk genoeg om het leven zonder pillen het hoofd te bieden.
Weer moe!
De vermoeidheid, die me als kind in zijn greep hield, kwam terug. Ook nu kwam ik de dag niet meer door zonder een middagdutje. Vooral in de winter had ik weer last van depressieve periodes, maar ik zette door en besloot weer te gaan studeren.
Omdat ik wilde leren hoe ik mezelf zonder pillen tóch optimaal kon voelen, koos ik voor de fysiotherapie. Ook had ik toen al de wens om anderen te kunnen helpen om pijnloos en zonder ongemakken te leven. Dit werd mijn missie!
Hoe is het nu?
Nu, 15 jaar later, kan ik zeggen dat ik meer energie heb dan in mijn jeugd. Sporten en bewegen ervaar ik nu als heel plezierig. Mijn astma en mijn allergieën zijn nog wel aanwezig, maar veel minder dan vroeger en van depressies en angstaanvallen heb ik geen last meer. De ervaringen die ik daarmee gehad heb helpen me nu om bij mezelf te signaleren wanneer het tijd is om een beetje minder hooi op mijn vork te nemen.
Hoewel het beter met me gaat dan ooit, ben ik nog niet klaar! Ik zie mijn gezondheid als een voortdurend proces waarin ik mezelf steeds beter leer kennen. Ik blijf dus steeds fine tunen wat mijn lichaam en mijn geest nodig hebben om zo optimaal mogelijk te functioneren en gelukkig te zijn.
Heel dankbaar ben ik voor het feit dat het pad dat ik volgde in mijn jeugd en als jonge volwassene, me geleid heeft naar de fysiotherapie, waarin ik nu andere mensen kan helpen om zich lekkerder in hun lijf te voelen.